Hoe ruimte geven aan de anderen die ons bewonen? Aan fantasieën, verlangens, dromen? Wat ligt er in ons binnenste verborgen? 

Título em Suspensão, het meest recente solostuk van choreograaf en danser Eduardo Fukushima, werd geïnspireerd door het idee van een schim die zijn eigen beeld verdraait. Bewegingen, geluid en zintuigen brengen een vreemd lichaam tot stand dat het beeld van de mens deconstrueert. Verwijzingen naar natuurlijk licht en de dag-nachtcyclus. Onderdompeling in verschillende situaties, plaatsen en onderkomens. Het contrast met de gejaagdheid van São Paulo, de stenen van Dresden, de koude van Frankfurt, de grijze lucht van Düsseldorf, de heksen en de prehistorische dolmen van Lesaka. Het zichtbare én het onzichtbare maken deel uit van deze spanning.

Rubén Ramos Nogueira over Título em Suspensão

Título em Suspensão vond zijn oorsprong in een uitnodiging van de Colombiaanse kunstenaar Mateo López. Die zocht naar een gezelschapsstuk voor een interactief beeldhouwwerk dat in 2016 werd tentoongesteld in de galerie Luisa Strina te São Paulo. Fukushima ging op zijn vraag in en creëerde een werk dat gebaseerd was op de overeenkomsten tussen de kleur van de bodem en die van de hemel in São Paulo. Hij werd daarbij geholpen door de stem van Júlia Rocha, die samen met hem een residentie heeft als assistent-choreograaf. Het stuk werd nadien verder ontwikkeld in Duitsland, in samenwerking met de Franse musicus Rodolphe Alexis, die ook aan de residentie werd toegevoegd. In Duitsland maakte het team geluidsopnames van Rocha’s stem, die werd gemixt met natuurgeluiden uit de nabije omgeving. Dat geluidsmateriaal diende als ruwe basis voor Alexis’ muzikale compositie: een auditief landschap dat symbool staat voor de nieuwe richting die het werk inslaat, helemaal in functie van en in harmonie met de bewegingen van Fukushima. Zoals Fukushima tijdens ons gesprek opmerkte, was het best ironisch dat hij vanuit zijn geboorteland Brazilië, met haar uitbundige landschappen, naar Europa moest reizen om de natuur opnieuw te ontdekken. Het was een reis in twee etappes: eerst naar Duitsland en dan naar een ongerepte enclave in Navarra. Toch moet ook wel gezegd worden: Fukushima werd geboren in São Paulo, net als vele van zijn landgenoten van Japanse oorsprong, en in die stad is het geen uitgemaakte zaak om veel natuur te vinden. Een helikopter is waarschijnlijk de snelste manier.

(…) 

In tegenstelling tot eerder werk is de choreografie deze keer niet autobiografisch maar eerder apart: ze neemt ons mee op een rustige en contemplatieve reis met een naar buiten gerichte blik, alvorens te ontploffen in een luidruchtige, trillende furie. Een reis die soms herinnert aan de oosterse technieken waar Fukushima in geoefend is. Net zoals Fukushima naar Europa moest komen voor de natuur, moest ik gisteren het werk van een Braziliaan ontdekken om me eraan te herinneren dat creativiteit in alle delen van de wereld kan bloeien, dankzij allerlei obscure verbanden en gedeelde referentiepunten. Dit werk (dat, zoals Fukushima ons vertelde, niet volledig zal zijn tot het verschillende keren is opgevoerd) scherpt ons gezichts- en reukvermogen aan, net als al onze andere zintuigen. Zo stelt het ons in staat om onze realiteit te ontvluchten en de prachtige illusie te ervaren dat alles nieuw en anders kan zijn. En als we onszelf erdoor laten veranderen, wordt dat misschien zelfs geen illusie meer.

Rubén Ramos Nogueira