de Elfenkoning

Wie rijdt er zo laat door nacht en wind?
Het is de vader met zijn kind.
Hij heeft het knaapje goed in zijn arm,
Hij houdt hem vast, hij houdt hem warm.

— Mijn zoon, waarom verberg je zo bang je gezicht?
— Zie vader, jij de Elfenkoning niet?
De Elfenkoning met kroon en zweep?
— Mijn zoon, het is een nevelsliert.

— Jij lief kind, kom mee met mij,
Heel leuke spelletjes speel ik met jou!
Veel bonte bloemen zijn er aan het strand,
Mijn moeder heeft veel gouden gewaden.

— Mijn vader, mijn vader, hoor je niet,
Wat de Elfenkoning me zachtjes belooft?
— Wees rustig, blijf rustig mijn kind,
In dorre blaadjes fluistert de wind.

— Wil, fijn knaapje, je met me gaan?
Mijn dochters wachten al op je,
Mijn dochters leiden de nachtelijke dans.
En wiegen en dansen en zingen je toe.

— Mijn vader, mijn vader, en zie je niet daar,
Elfenkonings dochters in die duistere plaats?
— Mijn zoon, mijn zoon, ik zie het goed:
Het schijnen de oude wilgen zo grijs.     

— Ik hou van je, mij bekoort je mooie gestalte,
En ga je niet gewillig dan gebruik ik geweld
— Mijn vader, mijn vader, nu grijpt hij me vast!
De Elfenkoning heeft me pijn gedaan!

De vader huivert, hij rijdt snel,
Hij houdt in zijn armen het kreunende kind,
Bereikt de boerderij vermoeid en in nood:
In zijn armen het kind was dood.         

• Johann Wolfgang von Goethe, 1782

Los figurantes

In het gezelschap van boemannen

Los figurantes is een observatiemachine die is gemaakt om kinderen te observeren. En om zichzelf te observeren wanneer je hen observeert. Los figurantes is een machine die de voogdijstatus van de nieuwe toeschouwer ontmantelt: degene die de kindertijd beschermt en theater wijzigt; of degene die theater infantiliseert om de kindertijd van thea-ter te beschermen. Degene die zichzelf uiteindelijk van allebei – zowel de kindertijd als theater – beschermt omdat ze een illusie zijn. De machine reproduceert de filters van de starende blik van volwassenen. Die blik wordt altijd beïnvloed door een schuldgevoel en verlangen en beschouwt de kindertijd als het meest in het oog springende, waanzinnige, uiterst raadselachtige – en misschien wel het duisterste – spektakel. In dit liefdevol verhaal, waarin een publiek dat volledig uit volwassenen bestaat ernaar verlangt om zichzelf te herkennen, zijn kinderen slechts figuranten. De rollen van protagonist, acteurs en godslasteraars zijn daarentegen weggelegd voor de bruten en boemannen die al feestend vanuit de duisternis toekijken, signalen verklaren, tekens ontcijferen en voortekens formuleren. Het zijn zij die de tautologie van de kindertijd wegschrapen. De nieuwe bruten nestelen zich in de uiteenlopende blikken van een liefdevolle, aandachtige en strikte volwassenenwereld. Volgens de heilige Christoffel probeert die wereld de kindertijd te redden zodat de kindertijd haar verlost van haar cynisme; hetgeen de wereld verzorgt, draagt en uiteindelijk belast: het cynisme dat de wereld op een onstuimige manier tot een ramp leidt en haar, in de poging om haar heilig te maken, opoffert.

• Roberto Fratini Serafide
• April 2023
• Roberto Fratini Serafide is dramaturg.