Please bless this mess

Bless This Mess begint met de laatste zin uit de compositie Le Vertigo van Pancrace Royer (18e eeuw). Het is één van de meest “metal-achtige” momenten in de geschiedenis van de klassieke muziek – of eerder van de barokmuziek – die al een redelijk opgedreven ritme heeft. We hebben het BPM opgedreven en de herhaling uitgebreid om het dwingender en bindender te maken. Het koppige karakter voelt goed aan, als een mogelijkheid om in te duiken en als een startpunt…

Vandaag beschouw ik verwarring als een waardevolle toestand voor creativiteit. Het uitschakelen van verwarring en alle gevoelens die ermee gepaard gaan, zoals angst, twijfel, kwaadheid en ontgoocheling voelt niet meer aan als permanent. Om er niet door verlamd te geraken, moest ik er iets nuttigs van maken: het werd voor mij een manier om het fysische waarin ik geïnteresseerd ben, te begrijpen. Synchronisatie, herhaling, spontaneïteit, de letterlijkheid van passen en gebaren zijn eigen aan onze dans en lijken op een diepe duik in een lichamelijkheid die aan de oppervlakte blijft. Op die manier dansen is te vergelijken met een door de mediastroom verzadigde geest, die geen tijd heeft om alles te verwerken. Onze dans is gebaseerd op een soort intensiteit en de constante ruis waarin we leven wordt het belangrijkste signaal dat we moeten uitzenden. Niets is echt belangrijk maar alles wordt noodzakelijk voor ons.

Een manier om aan deze verzadiging te ontsnappen, zijn relaties. Afstemmen en ontstemmen met anderen en met het geluid of met de afwezigheid ervan, wordt een losse partituur. De andere manier is om het woord ‘punk’ in gedachten te houden. Wanneer ik punk schrijf, refereer ik niet naar de esthetiek noch naar de punkbeweging als geschiedenis of context. Ik sta mezelf toe de term te gebruiken om een soort relatie met grenzen of zelfs met ernst te definiëren en ik hield me eraan, het werd mijn persoonlijke mantra tijdens het hele proces. Het inspireert me tot een soort vrijheid waar ik naar opkijk, altijd rekening houdend met de subjectieve aard van dit concept en deze ervaring. Op mijn kleine schaal wordt punk slechts een strategie om mijn eigen valstrikken te observeren en de grenzen die ik zelf heb opgebouwd tijdens het ontwikkelen van choreografieën een beetje open te rekken. Ik ondermijn mijn eigen striktheid om momenten van vrijheid te observeren, die uit een kunstmatige wereld voortkomen. Omdat ik geloof dat het onmogelijk is om te meten hoe punk iemand of iets kan zijn, het is gewoon een manier om onze besluitvorming te oriënteren in het proces.

Noise kan hypnotiserend zijn en punk kan hard genoeg gaan om ons wakker te houden. Zo proberen we hard te gaan in beweging, in stilte, in het geluid, in het ademen of zelfs in hoe we ons verkleden; we proberen om af en toe de megafoon te worden van een onstabiele en heel drukke innerlijke wereld. Wat belangrijk is niet wat er ‘gezegd’ wordt, maar het lichaam en de stem die nodig zijn om gehoord te worden.

Let alsjeblieft niet op het signaal. Let op de inspanningen die we leveren om te versterken wat er al is, het universum dat dit team opbouwde in het proces, de wederzijdse afhankelijkheid en het verlangen naar autonomie. Let ook op de relatie die dans kan creëren en de energie die gegenereerd kan worden wanneer wanhoop verandert in absurd plezier en pure vreugde van samen bewegen. Please bless this mess.

• Katerina Andreou, april 2024