Verschillende kunstenaars nodigen ons dit jaar uit om te reflecteren over de rol van productiviteit in ons leven en over het evenwicht tussen werk en privé. Met als resultaat een poëtisch onderzoek naar wat er verschijnt als de productie plots stopt.

Een fabriek in Italië die sluit, honderden arbeiders die ontslagen worden, een bezetting van de fabriek als protest. Het Italiaanse theatergezelschap Kepler-452 stelt de moderne productielogica ter discussie in Il Capitale. Un libro che ancora non abbiamo letto, een krachtige lofzang op de waardigheid van werk en leven.

Choreografe Dana Michel keert terug naar Brussel met de wereldpremière van MIKE, een fysieke performance die gekenmerkt wordt door een choreografische reflectie op het evenwicht tussen werk- en privéleven. In de open space van MAD Brussels reproduceert ze een werkdag door typische kantoorgebaren te deconstrueren en de poëzie te tonen die kan onstaan uit de barsten in het productiesysteem.

Met Family Portrait maakt de Japanse regisseuse Midori Kurata haar debuut in Brussel. Ze reconstrueert een ontmoeting met een verzekeringsmakelaar die ons ervan probeert te overtuigen dat we ook onze dood moeten kapitaliseren. Zou het niet jammer zijn om geen levensverzekering te hebben, zodat de dood toch ook enigszins productief kan zijn?

Amol K Patil brengt een ode aan de powada traditie – protestliederen voor arbeidersrechten. Met Black Masks on Roller Skates creëert hij een performance op rolschaatsen die vrijelijk de openbare ruimte infiltreert. Zijn beeldend werk is gedurende het hele festival gratis te zien in het Festivalcentrum. 

In het Festivalcentrum kan je ook deelnemen aan een Leesclub rond 'We Want Everything' van Nanni Balestrini, een baanbrekende roman uit 1971 over de stakingsgolf van 1969 en de productieverhoudingen in Italië.